Of je nu gelovig bent of niet, zodra je de vallei van Orval in rijdt voel je dat dit geen gewone plek is. De heuvels, het water, de bomen. Alles lijkt er net wat hemelser dan elders in de Ardennen. Eenmaal binnen de poort van de abdij wordt het alleen nog maar mooier: rechts de strakke panden van het moderne klooster, links de ruïnes van de oorspronkelijke Abdij van Orval, die tijdens de Franse revolutie werd verwoest.

Het is heerlijk wandelen tussen de restanten van kerk en kloostergang uit de 11de eeuw. Dwalen langs pilaren, grafzerken, een stenen bank, de contouren van een gotisch raam. Hoewel dit decor het gevolg is van geweld hangt er vandaag de dag een intens vredige sfeer. Dat heeft iets zalvends. Gewoon even een stil plekje opzoeken, gaan zitten en de rust laten indalen.

Gouden vallei

Volgens de legende staat het klooster op deze plek omdat Mathilde van Toscane, gravin van Chiny en tante van kruisvaarder Godfried van Bouillon, hier haar trouwring in een bron liet vallen. Haar smeekbede tot Onze-Lieve-Vrouw werd gehoord en er zou een forel zijn opgedoken met de verloren ring in zijn bek... Waarna de gravin uitriep: ‘Het is hier echt een val d’or, een gouden vallei.’

De Abdij van Orval kende na de bouw in de 11de en 12de eeuw een bescheiden vorm van voorspoed. Zoals de meeste cisterciënzer ordes leefden de monniken een eenvoudig en zelfvoorzienend bestaan. Na de plundering door de Franse revolutionairen en 130 jaar leegstand, begon Orval in 1926 aan een tweede leven. Met succes. Onder meer dankzij het trappistenbier en de ambachtelijke kaas, beroemd in België en daarbuiten.